De meeste mensen hebben wel meegekregen dat we ‘opeens’ weer in Nederland vertoefden. Toch zijn er ook mensen die het hebben gemist en me vragen in verband met veranderd tijdsverschil: “Maar jij zat toch in de Dominicaanse Republiek?’’ Ja, inderdaad, zat. De gevolgen van een plotselinge evacuatie zonder evacuatieplan. Zwaar verbaasde blikken zo af en toe ook op straat in ons ‘oude dorp’. “Wat doe jij nu hier?’’
Twee weken terug: een dienst terugkeer
Het was een wervelwind van ruim 2 1/2 week om hier naar toe te komen. Weken waar wachten op een volledige besluit een groot deel van uitmaakte. Toen het echt zeker was, was het een kwestie van koffers pakken en huis overdragen en weg. Onze terugkeer was eerder een opdracht dan een keuze, omdat de corona-cijfers hard stegen, er niet getest werd, noch de regels goed werden nageleefd. Bovendien is de medische zorg onvoldoende en veel minder van kwaliteit dan in Nederland. Onze zoon heeft een historie met long- en luchtwegproblemen, dus er viel ook niets te kiezen.
Gevolgen van een evacuatie zonder evacuatieplan
Dat dit zo hals-over-kop ging hoort natuurlijk bij een acute situatie en we hadden dus ook geen vast omlijnd evacuatieplan. We waren al heel dankbaar met wat extra tijd om voor onze honden goede opvang te kunnen regelen en ook die oppas het huis te kunnen laten kennen.
Toch was het prettiger geweest wanneer we de zaken nog beter hadden kunnen overdenken en doordenken. Een boek die de jongste eigenlijk hard nodig heeft voor zijn les ontbreekt, documenten die ik nu net nodig blijk te hebben voor mijn bedrijf staan op de harde schijf thuis en misschien had toch ook wat meer kleding voor verschillende weertypen handig geweest.
Roeien met de riemen die we hebben
Het is roeien met de riemen die we hebben. Een groot voordeel van Nederland is dat je nog wel van alles online kan bestellen én dat zelfs sommige winkels nog open zijn.
Zo zaten we na de eerste jetlag opeens met zijn drieën aan een tafel, waarvan twee probeerden te werken en een haar schoolwerk deed. Toen nummer vier op zijn Play Station begon te gillen, brak het zweet me uit. “Dit is de corona-hel!’’, zei ik tegen mijn man. Hij begon hartelijk te lachen, maar begreep me natuurlijk volledig. Een eerste aankoop was dan ook een wifi-versterker, zodat we ons weer over ons tijdelijke huis konden verspreiden.
Toen deze beste jongen aankwam en geïnstalleerd was, daalde er weer een oase van rust over het huis heen. Twee boven, twee beneden.
De uitdagingen van een evacuatie zonder evacuatieplan
De uitdagingen blijven. Wanneer mijn man een video conference heeft, of ik een online les geef. Om het af te toppen, valt dit soms ook samen met de online lessen die de kinderen krijgen van hun school in de Dominicaanse Republiek. Dat is de wifi, zelfs met versterker, wel aan de gortige kant.
Manlief en ik komen bovendien regelmatig in de knoop, wie de ruimte ‘claimt’ met het minste bijgeluid. En waar bel je vertrouwelijk, als er al iemand zit te overleggen en je kinderen met hun leerkracht aan het praten zijn?
Ook is de ruimte waarin we wonen zeer gehorig en leven we niet alleen met ons gezin, maar met aan beide kanten nog een gezin gezellig met jonge kinderen. Niets om over te klagen natuurlijk, maar met iedereen thuis neemt de geluidsoverlast met een factor tien toe.
Dutch for Children in dit tumult
Dutch for Children draait door. En hoe?! Volop met lessen, nieuwe aanvragen en nieuwe klanten. Ik knijp me in mijn handen met dit bedrijf en mijn beroep. Ook ben ik mijn professionele team dankbaar. Dankbaar dat we dit zo samen kunnen doen.
Zelf manoeuvreer ik letterlijk met mijn laptop tussen mijn man’s werk en de lessen van de kinderen. Ik werk dan weer aan de buitentafel, dan aan de eettafel en dan weer op zolder. De wifi hebben we wel versterkt, maar helaas vertoont ook de gewone directe wifi de laatste tijd haperingen. Het ergste is dat wanneer je met een intake van een nieuwe potentiële klant bezig bent. Gelukkig altijd begrip en meeleven na uitleg. Ook ben ik erg blij met mijn 3G Nederlandse telefoonkaartje, die ervoor zorgt dat ik het af en toe kan overnemen met FaceTime op 3G. Dutch for Children toont zijn flexibiliteit nu ten top.
En uiteraard mis ik zaken. Ik heb bijvoorbeeld niet aan mijn microfoon gedacht, die erg belangrijk is voor het opnemen van video’s. Ook mis ik mijn ‘harde’ boeken. Veel heb ik online staan, maar ik mis bijvoorbeeld het uitprinten van mijn weekschema’s en to-do-lijsten. Gelukkig ben ik wel een schrijver, dus doe ik het weer ‘net als vroeger’ allemaal met de hand. Kortom, dat komt goed, alleen anders.
Uit je koffer leven
Het uit een koffer leven is ons niet vreemd. Maar dat is tot nu toe altijd tijdens de overgang van het ene land naar het andere land geweest, wachtend op onze definitieve spullen. Je weet waar je het voor doet en je weet ook dat het relatief kort en eindig is. Dit is nu duidelijk een andere gewaarwording. Mijn hart gaat uit naar de mensen die dit al veel langer doen en echt geen zicht hebben op hun toekomst. Ik ben dan wel onzeker over wanneer het eindigt, maar ik weet zeker dat het eindigt en ik uiteindelijk weer thuiskom.
Leuk vooruitzicht evacuatie
Sinds deze week hebben we een leuk vooruitzicht: we gaan straks weer tijdelijk in ons eigen huis wonen. Wie had gedacht dat een evacuatie zonder plan daartoe zou leiden?
We hebben nog een woning in Nederland, maar die hadden we verhuurd. Daarom zitten we nu sinds in aankomt in tijdelijke huisvesting. Helaas was deze maar tot begin mei beschikbaar. Daarna zouden we op straat staan.
Door een speling van het lot is de huur van onze eigen woning per 1 mei opgezegd. Oké, dan is het ook echt helemaal leeg, maar inmiddels zijn we er achter dat je naast een huis ook slechts een inboedel kunt huren. Een geweldige oplossing waar we blij van worden.
Deze evacuatie zonder evacuatieplan vervolgt en zal dus ook eindigen in ons eigen huis. Hoe bizar na 3 jaar Curacao en 9 maanden Dominicaanse Republiek. Nee, echt “thuis” zullen we ons de komende periode niet voelen, maar het verzacht wel de pijn van het plotselinge vertrek.